HP

Jak działa drukarka atramentowa?

Drukarka atramentowa wydaje się być prostym urządzeniem. Faktem jest, że rozwojowi tego typu modeli bliżej jest do ewolucji niż rewolucji. Nie zmienia to jednak faktu, że znane i lubiane "atramentówki" to w istocie skomplikowane sprzęty, a zasada ich działania, choć skrajnie inna od tej, którą wykorzystują modele laserowe, nie ma nic wspólnego z prostotą. Żeby to udowodnić, rozbijamy ten proces na czynniki pierwsze.

Drukarka atramentowa to taka nowoczesna maszyna do pisania? Nic z tych rzeczy. Nawet najprostsze modele muszą wykazywać się niebywałą precyzją, żeby móc wykonywać polecenia użytkownika. Najlepiej uwidacznia to fakt, że po otwarciu obudowy urządzenia, oczom naszym ukazuje się... stosunkowo niewielka liczba części ruchomych. Jak to zatem możliwe, że taki sprzęt jest w stanie tworzyć na papierze nawet najbardziej złożone i skomplikowane obrazy? Spieszymy z wyjaśnieniem.

Skąd drukarka wie, co właściwie ma drukować?

Żeby urządzenie mogło zainicjować proces drukowania, najpierw musi dowiedzieć się, co ma zrobić. Wbrew pozorom, drukarka nie utrzymuje nieprzerwanej komunikacji z komputerem (lub z innym urządzeniem) przez cały czas trwania wydruku. Po wybraniu opcji "drukuj", sprzęt wysyła stosowną informację do urządzenia drukującego. Te dane trafiają do pamięci tymczasowej, a procesor drukarki analizuje je i przekształca na ciąg znaków, które mają być naniesione na papier w odpowiednim zagęszczeniu. Analizie podlega też kolorystyka, bo nie można zapomnieć, że nawet najbardziej skomplikowane barwy stanowią wypadkową zmieszania maksymalnie czterech kolorów w odpowiednich proporcjach.

Skąd biorą się kolory?

Już w szkole podstawowej dowiadujemy się, że każdy złożony kolor powstaje ze złączenia odpowiednich barw z palety podstawowej - czerwonej, zielonej i niebieskiej. Drukarka nie korzysta jednak ze skali RGB, a CMYK, czyli cyjan, magenta, yellow (żółty) i key color (kluczowy kolor, czyli czarny). Wynika to z faktu, że skala RGB sprawdza się wyłącznie w przypadku kolorów powstających ze zmieszania świateł o różnych barwach. Tusz nie emituje światła, a łączenie kolorów RGB na papierze skutkuje otrzymaniem ciemnych barw. Konieczne było zatem zastosowanie innej skali.

Co dzieje się dalej?

Elementem odpowiedzialnym za nanoszenie tuszu na papier jest głowica. Składa się ona z kilkuset dysz (dla każdego z kolorów) o średnicy kilkudziesięciu mikronów, którymi wydostaje się środek drukujący. Głowica przesuwa się po szynie. Wydaje się, że jej ruch jest płynny, ale w rzeczywistości, zatrzymuje się co kilka milimetrów. Wtedy właśnie tusz jest natryskiwany na papier. Cały proces trwa zaledwie ułamek sekundy, stąd wrażenie płynności.

Tusz jest nanoszony liniowo. Oznacza to, że dopiero gdy wydrukowana zostanie jedna linia, papier zostaje przesunięty, a drukarka rozpoczyna nanoszenie kolejnej. Wszystko jasne, ale w jaki sposób tusz wydostaje się z zasobnika? Odpowiada za to umieszczony w głowicy opornik. Element ten zmienia energię elektryczną w ciepło. W procesie podgrzewania tuszu, tworzy się pęcherzyk powietrza, który pęka i w ten sposób wypycha środek drukujący poza dyszę. Proste? Nie, jeżeli uwzględnimy fakt, że urządzenie musi powtarzać tę procedurę nawet kilkadziesiąt tysięcy razy w ciągu każdej sekundy!